CARITAS – to miłość bratnia, podnosząca, wspierająca, akceptująca. Do takiej miłości względem wszystkich potrzebujących, ubogich, słabych wzywa i uzdalnia chrześcijan Jezus Chrystus.

Parafialna Caritas Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kluczborku rozpoczęła 18 rok działalności charytatywnej. W skład zespołu wchodzi 39 osób, które wyraziły chęć pomagania, poświęcania swego czasu i umiejętności dla potrzebujących.

Wolontariusze Parafialnej Caritas oraz młodzież ze Szkolnego Koła zaangażowani w pomocy dla najbardziej potrzebujących, czynią to z wielką miłością i zaangażowaniem ucząc się wzajemnego noszenia brzemienia, starając się dawać świadectwo bez sukcesów.

Historia Parafialnej Caritas:

W 1988 r. przy naszej parafii mały krąg ludzi dobrej woli, którzy na apel ks. proboszcza Franciszka Drendy odpowiedzieli TAK dla pomocy ludziom ubogim, rodzinom wielodzietnym znajdującym się w trudnych warunkach materialnych i finansowych. W ten sposób powstał zespół charytatywny składający się z 5 osób.

Caritas Parafialna została ustanowiona decyzją ks. Arnolda Drechslera, dyrektora Caritas Diecezjalnej. Na czele Caritas Parafialnej stanął ks. proboszcz Franciszek Drenda, który działa poprzez swojego świeckiego zastępcę p. Ritę Ciupke. Członkowie Caritas są wolontariuszami.

W I niedzielę października 1991 r. w rozpoczynającym się 47 Tygodniu Miłosierdzia, ks. Proboszcz ogłaszał na wszystkich Mszach św., iż w naszej parafii pragnie założyć Parafialny Zespół Caritas. Potrzebni są ludzie, którzy pragną poświęcić swój czas dla potrzebujących i ubogich.

Pierwsze spotkanie osób, które powiedziały TAK, odbyło się 11 października 1991 r. Wraz z ks. proboszczem uczestniczyło w nim 5 wspomnianych wyżej osób oraz dodatkowo 15 innych: p. Stefania Błażejewska, p. Zdzisława Paprota, p. Zofia Kołecka, p. Karolina Staniszewska, p. Rita Ciupke, p. Maria Chlebowska, p. Jadwiga Gliwa, p. Ewa Grabowska, p. Izabela Jakubczyk, p. Zofia Krawczyk, p. Teresa Leniec, p. Leokadia Myślecka, p. Jan Miś, p. Bogdan Medyk, p. Urszula Majchrzak, p. Krystyna Perdek, p. Mieczysław Perdek, p. Urszula Szajda, p. Bożena Szymczyk, p. Zbigniew Węgrzyn.

Formy działalności Parafialnej Caritas:

- Poradnia prawna – czynna w środy od godz. 18.00 w kancelarii parafialnej

- Klub Seniora – spotkania w czwartki od godz. 15.00

- Świetlica „Serce” – czynna w poniedziałki i wtorki od godz. 16.00

- Magazyn odzieży i Biuro Caritas – czynne w poniedziałki od godz. 16.30

- Lekarz przychodzący do Klubu Seniora i odwiedzający chorych w domu

- Odwiedzanie więźniów w Zakładzie Karnym – w poniedziałki o godz. 16.00

- Odwiedzanie chorych i starszych w domach i szpitalu

- Rozmowy indywidualne

- Punkt konsultacyjny ds. uzależnień i przemocy w rodzinie – czynny w piątki od godz. 16.00 w pomieszczeniu biblioteki domu katechetycznego

- Szkolne Koło Caritas przy Gimnazjum nr 5 im. Mikołaja Reja

- Strona internetowa SKC www.caritas.nspjkluczbork.pl

wstecz

Po drugiej wojnie światowej rozpoczęła się działalność Caritas, która trwała przez krótki okres czasu.
9 czerwca 1945 r. Administrator Apostolski ks. Bolesław Kominek uważał pracę charytatywną jako główną i najważniejszą na tym terenie. Po wojnie w miastach i wsiach panowała nędza i ubóstwo.
Już 19 marca 1946 r. wydany został dekret o powstaniu Caritas. Na Opolszczyźnie Caritas działała bardzo pięknie aż do 1950 r. Po tym okresie nastąpiła brutalna likwidacja kościelnej Caritas. Nazwa Caritas pozostała, ale zarządzający tą pracą byli „wymienieni” na ludzi innego ducha.
Ks. Kardynał Stefan Wyszyński oświadczył, że zawiesza Caritas, gdyż nie może brać odpowiedzialności, jeśli nie ma kierownictwa w rękach uczciwych ludzi. Dlaczego tak się stało?
Sprawa likwidacji Caritas miała na celu odcięcie kontaktu z katolickimi masami, zerwanie więzi z ludźmi. Komunizm zlikwidował Caritas, dla działalności Kościoła pozostawiono tylko zakłady dla osób upośledzonych psychicznie. Mimo likwidacji Caritas, działalność dobroczynna nadal istniała, była tylko cicha, nieformalna na płaszczyźnie prywatnego życia.
W 1960 r. była powódź na Śląsku - ks. bp Franciszek Jop wydaje odezwę do ludzi, zalane były pola i domy. Była prośba o odzież, żywność, kolekty w kościele na rzecz potrzebujących, była wielka ofiarność.

Odrodzenie działalności dobroczynnej.

Ważnym etapem na drodze do odrodzenia działalności społecznej Kościoła było powołanie Instrukcją Episkopatu z roku 1986 parafialnych zespołów charytatywnych. Powstały one w większości parafii w kraju i wychodząc od rozdawnictwa darów zagranicznych stopniowo ewoluowały w kierunku społecznej samopomocy. Caritas Kościoła wracała w poszczególnych diecezjach do życia.
CARITAS w Polsce jest pełnoprawnym członkiem Caritas Europa i wchodzi na okres obecnej kadencji w skład Komisji Stałej.

Czym jest Caritas?

Caritas to miłość, określony rodzaj miłości - miłość bratnia, podnosząca, wspierająca, akceptująca. Do takiej miłości - pomocy względem wszystkich potrzebujących, ubogich i słabych bez oglądania się na rasę, wyznanie, narodowość czy stopień winy, wzywa i uzdalnia chrześcijan Jezus Chrystus. Miłość tak pojęta nie może stawiać wspieranemu nieodzownych wymagań, a nierzadko też obyć się bez profesjonalnych umiejętności. Jednak w pierwszej kolejności i hierarchii pozostaje proste otwarcie na zgnębioną siostrę lub brata.

To jest Caritas Kościoła w najistotniejszym sensie i ona jest racją bytu organizacji, której na imię CARITAS. Ogniwem podstawowym Caritas w Polsce jest Caritas parafialna. A teraz coś o naszej parafialnej Caritas!

W 1988 r. przy naszej Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kluczborku powstał mały krąg ludzi dobrej woli, którzy na apel ks. proboszcza Franciszka Drendy odpowiedzieli „TAK” dla pomocy ludziom ubogim, rodzinom wielodzietnym znajdującym się w trudnych warunkach materialnych i finansowych. Tak powstał zespół charytatywny składający się z pięciu osób: Stefania Błażejewska, Zdzisława Paprota, Zofia Kołecka, Karolina Staniszewska i Rita Ciupke. Powyższy skład z niewielkimi zmianami trwał do października 1991 r.
Caritas parafialna została ustanowiona decyzją ks. Arnolda Drechslera, Dyrektora Caritas diecezjalnej. Na czele Caritas parafialnej stanął ks. proboszcz Franciszek Drenda, który działa poprzez swojego świeckiego zastępcę. Członkowie Caritas są wolontariuszami.
W pierwszą niedzielę października 1991 r. w rozpoczynającym się 47 Tygodniu Miłosierdzia, ks. proboszcz ogłaszał na wszystkich Mszach św., iż w naszej parafii Najświętszego Serca Jezusa w Kluczborku pragnie założyć parafialny zespół Caritas. Potrzebni są ludzie, którzy pragną poświęcić swój czas dla potrzebujących i ubogich. „Gdy Jezus poprosił dziecko, by podzieliło się swym posiłkiem potrafił nakarmić tysiące”. Co się stanie, gdy poprosi dorosłych ludzi z możliwościami. Wiele osób zrozumiało, że są ludzie ubodzy i chcą im pomóc. Zrozumieli to dosłownie, co Pan Jezus powiedział: „Wszystko co uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, mnieście uczynili”.
Pierwsze spotkanie osób, które odpowiedziały „TAK” odbyło się 11 października 1991 r. Wraz z udziałem ks. proboszcza uczestniczyło w spotkaniu 20 osób, chętnych do pracy w Caritas parafialnej. Byli to: Błażejewska Stefania, Chlebowska Maria, Ciupke Rita, Gliwa Jadwiga, Grabowska Ewa, Jakubczyk Izabella, Kołecka Zofia, Krawczyk Zofia, Leniec Teresa, Myślicka Leokadia, Miś Jan, Medyk Bogdan, Majchrzak Urszula, Perdek Krystyna, Perdek Mieczysław, Paprota Zdzisława, Staniszewska Karolina, Szajda Urszula, Szymczyk Bożena, Węgrzyn Zbigniew.
Na pierwszym spotkaniu ks. proboszcz wyjaśnił na czym ma polegać praca naszej parafialnej Caritas. Zadania zespołu były bardzo konkretne. Wyznaczały je problemy i potrzeby parafii.

Do nich należało:
a) zorganizowanie magazynu odzieżowego (zbiórka odzieży używanej i jej wydawanie)
b) dożywianie dzieci i młodzieży (w szkołach i przedszkolach)
c) troska o rodziny wielodzietne (skrajne ubóstwo)
d) troska o samotnych w podeszłym wieku, obłożnie chorych, niepełnosprawnych (organizowanie zakupów, korespondencji i inne pilne sprawy)
e) zbiórka np. odzieży używanej, żywności, zabawek dla schroniska św. Brata Alberta, których jest 6 w naszej diecezji
f) pomoc w klęskach żywiołowych
g) oraz inne pilne potrzeby dla najbardziej potrzebujących
h) w obecnych latach począwszy od 2005 roku Caritas parafialna ma dodatkowe zadanie rozdziału żywności dla najuboższej ludności.

Aby pomoc osobom biednym i potrzebującym była skuteczna na początku ustalono plan zajęć dla członków zespołu Caritas:
- magazyn odzieży (potrzebny - wiele osób przychodzi, nie tylko z naszej parafii)
- poradnia prawna - czynna raz w tygodniu
- klub seniora
- lekarz medycyny, który służy w klubie seniora i w domu u chorych
- świetlica „Serce”
- punkt konsultacyjny ds. uzależnień od alkoholu, narkotyków, tytoniu i przemocy w rodzinie
- poradnia psychologiczna i pedagogiczna.

Od samego początku najważniejszym zadaniem działalności parafialnej Caritas to odwiedzanie starszych i chorych w ich mieszkaniach i w szpitalu. Starsi tak bardzo potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem, rozmowa z nimi, osoby te chcą wiedzieć, co dzieje się w naszej parafii. Odwiedzający nawiązują kontakt z tymi osobami, one mówią o swoich problemach, chorobach, cierpieniach i zmartwieniach i bardzo pragną, aby ich często odwiedzać, pragną aby ich słuchać, po prostu czekają na nas. Wielką radością dla osób starszych jest pamięć o ich urodzinach, w tym dniu przynosimy życzenia od ks. proboszcza i zespołu Caritas z kwiatkiem i czekoladą, a co najważniejsze w kościele w tym dniu kapłani na wszystkich mszach modlą się za tą osobę o zdrowie i Boże błogosławieństwo. Zdarzało się, że niektórzy starsi nie mieli kontaktu z kościołem, a po odwiedzeniu zastanowili się i pragnęli przyjąć kapłana i byli bardzo wdzięczni za pamięć o nich.
Lekarz medycyny p. Krzysztof Hadzik również bezinteresownie odwiedza w domu chorych, bada, wypisuje recepty, a to jest wielkim udogodnieniem dla tych osób, które się cieszą, że o nich ktoś pamięta.

PORADNIA PRAWNA

Radca prawny, który służy ludziom nie mogącym sobie poradzić w różnych przepisach prawnych. Pierwszym radcą prawnym w naszej parafialnej Caritas była p. Jadwiga Kurczewska, następnie p. Ryszard Zieliński, p Marcin Medyk, obecnie p. Urszula Medyk. Poradnia prawna czynna jest w każdą środę o godzinie 18.00 w kancelarii parafialnej. Jesteśmy niezmiernie wdzięczni fachowcom w rozwiązywaniu wszelkich trudnych problemów prawnych. Pan radca poświęca dużo czasu, by pomóc konkretnej osobie, a zgłasza się wiele ludzi o pomoc prawną. Czynią to w sposób bezinteresowny, a ludzie odchodzą zadowoleni.

Punkt uzależnień i Przemocy w rodzinie

Punkt czynny jest w każdy piątek przez parę godzin w pomieszczeniu biblioteki parafialnej w domu katechetycznym. Bardzo wiele osób uzależnionych czy poszkodowanych przychodzi po poradę. Terapeutą w punkcie uzależnień jest bardzo oddany p. Roman Gniazdowski, czyni to z wielkim zaangażowaniem. Wiele osób uzależnionych poprzez wytrwałą terapię funkcjonują normalnie. Za wysiłek, poświęcenie swego czasu Pan Roman zasługuje na wielkie uznanie.

KLUB SENIORA

Wielkim dobrem dla Caritas było otwarcie Klubu Seniora w naszej Parafii. Już 10 marca 1994 r. po raz pierwszy przybyli seniorzy naszej parafii, by wspólnie się zapoznać, posiedzieć, porozmawiać. Pierwszą przewodniczącą klubu została bardzo zacna p. Mieczysława Mądrzycka, emerytowana nauczycielka, która w każdy czwartek była obecna, zapisywała wszystkich obecnych. Hasłem przewodnim klubu seniora są słowa: „Nadziei nadać imię, a życie swe wydłużyć”. Pani Mieczysława z okazji 10-lecia parafialnej Caritas napisała sprawozdanie z działalności klubu seniora i tak dzieje się do obecnej chwili. Pisząc m.in.: „Salka na nasze spotkania przybiera odświętny wystrój: stoły są przykryte obrusami, palą się świece, panuje przyjemny nastrój. Spotkania rozpoczynamy od modlitwy Koronki do Miłosierdzia Bożego. Każdy uczestnik klubu posiada różaniec. Następnie dzielimy się spostrzeżeniami, uwagami, dyskutujemy. Towarzyszy temu kawa, herbata i ciasteczka przygotowane przez panie współpracujące z nami i udzielające się w Caritas. W trakcie spotkania śpiewamy pieśni nabożne, modlimy się w różnych intencjach. Często na tych spotkaniach są obecni księża na czele z ks. proboszczem Franciszkiem Drendą. Raz w miesiącu do naszego klubu przychodzi lekarz pan Krzysztof Hadzik, który w sposób bezinteresowny służy pomocą, poradnictwem, badaniem. Jedna z członkiń zespołu Caritas pani Krzysztofa Kotlarz w czasie swojego dyżuru w Klubie mierzy ciśnienie wszystkim chętnym. W ramach tych spotkań staramy się pamiętać o urodzinach, imieninach uczestników składając im życzenia, obdarzając skromnymi upominkami. Członkowie klubu przygotowują też wspólnie prace związane z ważnymi uroczystościami kościelnymi, np. palmy, wianki, „kurki” robione szydełkiem z wełny, klejenie skarbonek wielkopostnych, itp. Szczególnie uroczyście urządzamy wspólne imprezy jak: opłatek, Dzień Babci, Światowy Dzień Chorego (odwiedzamy w szpitalu chorych i w Domu Pomocy Społecznej), Tydzień Miłosierdzia (przywozi się do kościoła osoby starsze i chore, które uczestniczą w Mszy św. z namaszczeniem chorych i błog. Lourdzikim; w auli potem przy herbatce jest radosne spotkanie, są obecni kapłani, a Siostry Józefitki śpiewem ubogacają to świętowanie). Uczestniczymy też we Mszach św. odprawianych w naszych intencjach. Przygotowujemy także w miarę potrzeb inscenizacje, deklamacje, popisy śpiewów, dzielimy się swoją twórczością, czytamy utwory, których jesteśmy autorami, dyskutujemy o interesujących nas sprawach.
Na spotkania w naszym klubie zapraszamy także gości, aby je urozmaicić i wzbogacić w nowe treści. Niezapomniane było zebranie, podczas którego spotkaliśmy się z gospodarzami naszego miasta. Panowie ci przybliżyli nam aktualne problemy związane z rozwojem Kluczborka. Spotkanie było ciekawe i pouczające. Swoimi doświadczeniami wymieniamy się w czasie spotkań z przedstawicielami Klubu Seniora działającego w sąsiedniej parafii Wspomożenia Wiernych w Kluczborku.
Podsumowując, należy stwierdzić, że spotkania naszego Klubu Seniora są bardzo ważne i potrzebne w życiu naszej wspólnoty, gdyż dostarczają nam wiele radości, niezapomnianych wrażeń, tchną optymizmem i są bodźcem do różnych inicjatyw. Nic więc dziwnego, że w każdy czwartek śpieszymy chętnie do naszego kościoła na spotkanie w gronie członków Klubu Seniora”. Szefowa klubu seniora odeszła do Pana. W miejsce śp. p. Mieczysławy seniorzy obrali p. Izabelę Kozak na szefową klubu. Istnienie klubu w naszej parafii jest ogromną radością dla ks. proboszcza, ks. wikarych i całego zespołu Caritas, a przede wszystkim dla uczestników klubu.
„Byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Dwie Panie z parafialnej Caritas systematycznie raz w tygodniu odwiedzają Zakład Karny.
Prowadzenie duszpasterstwa skazanych rozpoczął ks. proboszcz Franciszek Drenda i ks. Zygfryd Flak. W czasie, kiedy Caritas zaczęła rozwijać swoją działalność, więźniowie odczuli istnienie tej organizacji. Oprócz posługi sakramentalnej realizowane były talony, przekazywane ubrania potrzebującym, a także inna niezbędna pomoc opuszczającym zakład karny. Szczególnie jednak współpraca Caritas w zakładzie karnym umocniła się od czasu powstania Bractwa Więziennego, które w marcu 1993 r. utworzył były kapelan więzienny ks. Józef Krawiec. Do działalności Bractwa Więziennego aktywnie włączyli się wtedy niektórzy członkowie Caritas prowadząc ewangelizację w grupach więziennych, przygotowanie celebracji i uczestnictwo we Mszach św. oraz poradnictwo prawne. Za pośrednictwem Caritas wychodzący na wolność zaopatrywani są w przypadku takiej konieczności w odzież i obuwie pochodzące z magazynu Caritas. Więźniowie również przez członków Caritas zgłaszają prośby o odwiedzanie ich rodzin, przekazywanie pozdrowień, szczególnie w przypadkach zanikających kontaktów z bliskimi. Współpraca Caritas z Bractwem Więziennym w zakresie świadczonej pomocy więźniom ma nie tylko jednostronny charakter. Uzdolnienie artystyczne – skazani z dostarczonych im materiałów (drzewo, farby, sznurek, drut, masa solna) wykonali wiele prac jak: rzeźby, płaskorzeźby, kasetki, miniatury płaskorzeźb z soli, które w większości zostały sprzedane lub wzięły udział w loteriach fantowych Caritasu, a środki z tego tytułu zostały przeznaczone na pomoc osobom potrzebującym. Niektóre prace przekazano bezpośrednio do Domów Opieki Społecznej w postaci upominków dla osób samotnych. W działalność charytatywną w zakresie pomocy więźniom, szczególnie pozbawionym rodzin i samotnym, włączyła się również znaczna część nie zrzeszonych w tej organizacji parafian. Na hasło pomocy zareagowało wiele osób składając dary żywnościowe i książki, a wcześniej nawet zbędne radia i telewizory. W dużym stopniu pomogli właściciele niektórych sklepów oraz prowadzący działalność gospodarczą, chcąc włączyć się w te okazjonalne akcje dobroczynne. Fakt istnienia zespołu Caritas oraz możliwość skorzystania z jej pomocy w szczególnie trudnych sytuacjach życiowych przez skazanych, daje więźniom pewien komfort psychiczny oraz świadomość, że miłość bliźniego można realizować również w takich relacjach i takich formach.

ŚWIETLICA „SERCE”

Bardzo ważnym wydarzeniem w naszej parafialnej Caritas to zamiar powstania świetlicy. Pani Bernadeta Wodara, koordynator Grup Caritasowych – Caritas Diecezji Opolskiej rejonu kluczborskiego przekazała nam najważniejsze realia dot. założenia świetlicy.
Wolontariusze naszej parafialnej Caritas w 1998 r. zostali zaproszeni do udziału w spotkaniu do już istniejącej świetlicy socjoterapeutycznej działających na terenie kluczborskiego rejonu w Oleśnie.
Aby doszło do powstania świetlicy w naszej parafii trzeba było rozpocząć od poszukiwania fachowców - nauczycieli, którzy chcieli by poświęcić swój czas dla dzieci pochodzących z rodzin patologicznych, wielodzietnych, biednych, uzależnionych. Poszukiwanie fachowców nie było łatwe. Zdawano sobie sprawę, że osobą prowadzącą - kierującą świetlicą ma być osoba odpowiedzialna, obejmująca wielką miłością dzieci przychodzące do świetlicy. Piękne było spotkanie z panią profesor Agnieszką Kurek wracającej z rannej Mszy św., na zadane jej pytanie czy chciałaby objąć kierownictwo świetlicy, którą zamierzamy otworzyć? Odpowiedź padła TAK, mogę i chcę pomóc naszym dzieciom!!!
Pierwsze spotkanie organizacyjne odbyło się 18 listopada 1998 r.
Obecni byli: ks. Franciszek Drenda, proboszcz, mgr Agnieszka Kurek-profesor, mgr Agnieszka Buska-nauczyciel, Małgorzata Gzyl-nauczyciel, Rita Ciupke- przewodnicząca parafialnej Caritas.

Postanowiono:
- świetlica przyjmie nazwę „SERCE” ponieważ znajdować się będzie przy Parafii NSPJ
- czynna będzie w poniedziałki i we wtorki od godziny 15.00 do 17.00
- dniem otwarcia świetlicy „Serce” to 11 stycznia 1999 r.
- zaproszenia dla rodziców tych dzieci, wręczą osobiście wolontariusze, tzn. osoby, które będą prowadzić zajęcia z tymi dziećmi( chodzi o bliższe poznanie i rozeznanie)
- po rozpoznaniu i rozeznaniu tych dzieci, które mają być w świetlicy postanowiono jeszcze uzgodnić z pedagogiem szkoły nr 5 Panią Wancel, co do potrzeby uczestnictwa tych dzieci w świetlicy
- ustalono spotkanie z rodzicami na dzień 9 stycznia 1999 r. w sali nr 13 nad zakrystią
- dzieci przychodzące do świetlicy to wiek od 7 do 15 lat, szczególnie słabe w nauce, zaniedbane
- każde dziecko będzie miało swój woreczek na różne drobne przybory (woreczki poszyła p. Małgorzata Musiałek)
- postanowiono, aby odwiedzić sklepy spożywcze, celem uzyskania pieczywa i wędlin, między innymi p. Maria Buchwald-sklep spożywczy, p. Bruzi-sklep spożywczy, masarnia Duda, piekarnia osiedlowa i inni dobroczyńcy
- w ramach działalności tworzącej się świetlicy z okazji św. Mikołaja 1998 r. przygotowane zostaną paczki dla najbiedniejszych.

Jest dzień 11 stycznia 1999 r., dzieci po raz pierwszy przychodzą do świetlicy „Serce” Wielka radość tych dzieci, że mogą spędzić swój czas w świetlicy, gdzie zostały bardzo serdecznie przyjęte i objęte wielką troską o ich dobro. Chętnie przychodziły do świetlicy. Mówiły swym kolegom i koleżankom, że jest bardzo fajnie w świetlicy i niektórzy z nich też przychodzili. U dzieci przychodzących do świetlicy stwierdzono, że mają trudności z języka polskiego, matematyki i innych przedmiotów. Pani prof. Agnieszka Kurek kierująca świetlicą zorganizowała pomoc tym dzieciom, panie nauczycielki poszczególnych przedmiotów m.in.: p. Lukas Lidia, p. Janina Miziniak, p. Janina Ornatowska, p. Agnieszka Buska, p. Małgorzata Gzyl i inne panie pomagały dzieciom rozwiązywać zadania, uczyły, tłumaczyły. Co roku dzieci wyjeżdżają w ramach Dnia Dziecka na wycieczkę autokarową w różne miejscowości np. Wędzina do ks. Z. Flaka, Studzionki - Jełowa ks. Helmut Piechota, w Bazanach, w Opolu i innych miejscowościach. W 2006 r. dzieci świetlicy Serce uczestniczyły w pięknej wyprawie do Agrochatki Agroturystycznego Gospodarstwa Ekologicznego we wsi Biadacz - Brodnica. Dzieci były uradowane, zainteresowane przeżyły wspaniałą lekcję przyrody-natury, były zdziwione pięknem natury. Po wakacjach panie opiekunki zorganizowały dla dzieci piękną wycieczkę rowerową na leśną górkę, wróciły uśmiechnięte i zadowolone. 14 października 2006 r. dzieci świetlicy pojechały na autokarową wycieczkę do Tarnowskich Gór i Katowic. Panie z plebanii przygotowują dla dzieci świetlicy dobre kanapki i napoje, a czynią to z wielkim zaangażowaniem i miłością. Obecnie w świetlicy "Serce" przy naszej parafii opiekę nad dziećmi i młodzieżą sprawują następujące panie:Jolanta Noculak, Małgorzata Strzelczyk, Barbara Wodzińska, Balbina Grunsiok, Sabina Sobota, Viola Radwańska, Agnieszka Drabicka, Małgorzata Gbur.

Szkolne Koło Caritas w Gimnazjum Szkoły nr 5

Dzięki staraniom p. Joanny Kozioł przy współpracy z parafialną Caritas Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kluczborku 16 października 2001 r. powstało Szkolne Koło Caritas.
11 października 2001 r. w 57 Tygodniu Miłosierdzia odbyło się pierwsze spotkanie z młodzieżą w Gimnazjum Szkoły nr 5 przy udziale Joanny Kozioł, inicjatorki powstania SKC, Rity Ciupke przewodniczącej parafialnej Caritas i Katarzyny Markiewicz, członka parafialnej Caritas.
Powiedziano młodzieży, że ona tworzy łańcuch dobrych serc ludzkich, w którym każde ogniwo jest ważne i potrzebne. Fundamentem działania to autentyczne zaangażowanie się młodzieży na rzecz potrzebujących, na wzajemnym zaufaniu, współodpowiedzialności i pracy zespołowej. Myślą przewodnią i szczególnym pragnieniem było by młodzież w tak trudnych czasach poznała, że mimo ogólnej biedy, można drugiemu pomóc. Przede wszystkim chodziło o wyrobienie u młodzieży wrażliwości i konkretnego zainteresowania się drugim człowiekiem, o chęć pomocy, nie wyśmiewania się z biednego, gorzej ubranego, czy gorzej uczącego się kolegi czy koleżanki. Można przytoczyć reakcję młodzieży. „Oto ja, poślij mnie!„ (Iz 6,8), to znaczy wiara i okazana gotowość do czynu. Młodych chętnych do pomocy zapisało się 33 osoby.

Caritas służy Chrystusowi w człowieku.
Szkolne Koło Caritas Gimnazjum nr 5 w Kluczborku jest pierwszym Kołem w diecezji opolskiej. Opiekunką SKC została p. Joanna Kozioł, a pierwszym opiekunem duchowym został ks. Grzegorz Rencz, następnie opiekę duchową objął ks. Adrian Bombelek a od września 2006 r. duchowym opiekunem został ks. Adam Jankowski.

Młodym od początku wyznaczono konkretne zadania:
- odwiedzanie chorych i starszych w domu, szpitalu lub w domu opieki
- pomoc w magazynie odzieży Caritas
- zaangażowanie się w klubie seniora- pomoc w podawaniu na stół, obsługa i inne
- sprzedaż świec Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom
- sprzedaż skarbonek wielkopostnych
- inne pilne potrzeby, wymagające pomocy, zaangażowania, pomoc przy wydawaniu żywności, robienie palemek i pomoc przy ich sprzedaży w Niedzielę Palmową.

Szkolne Koło Caritas posiada zatwierdzony przez Arcybiskupa Alfonsa Nossola „Regulamin Szkolnych Kół Caritas na terenie Diecezji Opolskiej”.
Parafialna Caritas zawsze może liczyć na młodych ze Szkolnego Koła, którym kieruje p. Joanna.

Aby pomagać osobom ubogim, rodzinom wielodzietnym, bezrobotnym, czy bezdomnym Caritas parafialna czyni starania o uzyskanie środków finansowych:
- sprzedaż świec wigilijnego dzieła pomocy dzieciom
- sprzedaż serduszek z piernika wykonane przez SKC
- sprzedaż skarbonek wielkopostnych
- wykonanie i sprzedaż palemek w Niedzielę Palmową
- sprzedaż cegiełek dla Stowarzyszenia Samarytanin
- dobrowolne datki w magazynie odzieży i w klubie seniora
- dar Apostolatu Maryjnego
- dar parafian składany do skarbony przed kościołem
- ofiary składane do skarbonki św. Antoniego
- dar osób prywatnych i uspołecznionych.

Składamy serdeczne podziękowanie i "Bóg zapłać" ofiarodawcom, którzy przyczynili się do radości tych najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących.