Ks. Proboszcz Jan Bagiński

Już w 1974 roku ks. Zygmunt Curzydło podjął starania o nabycie ziemi pod budowę nowego kościoła. Ziemię tę, położoną przy ul. XXX-lecia PRL (dzisiaj Jana Pawła II) wyraziły chęć ofiarowania dwie panie (siostry): pani Maria Dzierżon i pani Aleksandra Kulesa z domu Dzierżon.
Umowa o przekazanie ziemi o powierzchni 3,5715 ha na rzecz parafii została spisana 15 grudnia 1974 r., lecz według ówczesnego prawa nie stanowiła dokumentu prawnego, ponieważ ziemia uprawna mogła być przekazana i przepisana jedynie osobie posiadającej kwalifikacje rolnicze. Pomimo trudności ks. Curzydło występuje do Urzędu Powiatowego - Wydziału Gospodarki Komunalnej, Przestrzennej, Ochrony Środowiska i Komunikacji w Kluczborku z pismem dn. 3 maja 1974 r. w sprawie wydania informacji o terenie, który miał być przeznaczony pod budowę kościoła. Otrzymał odpowiedź negatywną 29 maja 1974 r. Nie zrażony tym ponawia prośbę w powyższej sprawie pięć miesięcy później, 24 października 1974 r. i jednocześnie wysyła drugie pismo do Urzędu Powiatowego w Kluczborku - Wydziału Rolnictwa i Leśnictwa z prośbą o przeznaczenie wyżej wymienionych gruntów pod budowę kościoła, plebanii i na ogród warzywny. Pismem z dn. 28 listopada 1974 r. Urząd Powiatowy uzasadniając, że wniosek Parafii nie jest zgodny z zatwierdzonym ogólnym planem zagospodarowania przestrzennego Kluczborka, dał odpowiedź negatywną. Zaznaczono również, że teren ten ze względu na wysoką klasę gleby jest przeznaczony na cele upraw rolnych. Ks. Curzydło nie daje za wygraną i wysyła zażalenie na ręce wojewody opolskiego inż. Józefa Masnego w dniu 4 grudnia 1974 r. W piśmie tym ks. Proboszcz obala twierdzenie Urzędu Powiatowego w Kluczborku, jakoby teren proponowany pod budowę kościoła posiadał wysoką klasę gleby, podaje równocześnie inne wyjaśnienie i uzasadnienie oraz fakt, że Kuria Biskupia w Opolu wystąpiła pismem z dnia 27 grudnia 1974 r. również do Urzędu Wojewódzkiego w Opolu z panem budowy kościoła na rok 1975 uwzględniając w tym również kościół kluczborski. Niestety wojewoda opolski pismem z dn. 19 grudnia 1974 r. zażalenie oddala podając różnego rodzaju przyczyny i motywy. Przypomina również, że Ksiądz Proboszcz powinien zwrócić się do Kurii Diecezjalnej w Opolu o umieszczenie wspomnianej inwestycji w planie budownictwa sakralnego i kościelnego na rok 1975. Wszystkich tych formalności dopełniono już wcześniej, niemniej jednak jak można wywnioskować robiono wszystko, aby nie dopuścić do budowy kościoła. Nie doczekał się ks. Curzydło zgody na budowę kościoła. Jak wcześniej wspomniano, ks. Zygmunt umiera 19 lipca 1976 r.
Na poznanie nowego proboszcza nie czekano zbyt długo. Ordynariusz opolski ks. Bp. Franciszek Jop 17 sierpnia 1976 r. mianuje na wakujący urząd proboszcza w Kluczborku bardzo cenionego w kręgach kapłańskich i kleryckich wicerektora Seminarium Duchownego w Nysie, ks. Jana Bagińskiego. Na niełatwe czasy przypadło księdzu Bagińskiemu duszpasterzowanie. Załamywała się gloryfikowana gospodarka socjalistyczna. Ludzie doświadczali coraz bardziej ubóstwa i biedy. Za zarobione pieniądze nie można było nic kupić. Wprowadzono kartki na prawie wszystkie artykuły. Najgorszą była jednak walka z kościołem. Kapłani odczuwali zorganizowaną destrukcyjną działalność ludzi z bezpieki czy cenzury. Jakże wielkie musiało być, od początku pobytu z Kluczborku, ogromne zdeterminowanie i ufność Bogu ks. Bagińskiego. W ciągu kilku lat zakończył budowę kaplicy w Ligocie Górnej. Salki katechetyczne i „zakopianka” w starym kościele śniły czystością i świeżością farb. Kościół parafialny został odmalowany, a pokrycie dachowe odremontowane. Uczynił to wszystko wtedy, gdy za każdym workiem cementu musiano się nachodzić, ... Wszystko było na przydział. A przecież na nim, jako proboszczu Parafii, spoczywała wielka odpowiedzialność za to, aby zrealizować testament ks. Curzydły - zbudowania nowego kościoła. W tamtych czasach zakrawało to na szaleństwo. Kiedy prawie każda rzecz była reglamentowana. Jednak ufny Bogu, zawierzając Mu całą sprawę kontynuuje załatwienie formalności zapoczątkowane przez poprzednika. Mimo różnego rodzaju trudności stawianych przez władze administracyjne w sprawie terenu pod budowę kościoła fakt ten zostaje częściowo rozwiązany w roku 1978. 20 stycznia tego roku aktem notarialnym nr: A – 618/78 spisanym w Państwowym Biurze Notarialnym w Kluczborku, ziemia o powierzchni 3,5715 ha zostaje przekazana przez dotychczasowe właścicielki Marię Dzierżon i Antoninę Kulesa na rzecz siostry zakonnej s.s. Józefinek w Kluczborku Józefy Uszkowskiej, posiadającej kwalifikacje rolnicze. Kościół w dalszym ciągu nie mógł tej ziemi otrzymać, ponieważ nie posiadał do tego celu żadnych uprawnień. Dopiero zryw robotniczy Sierpnia 1980 r. przyspieszył tryb załatwiania powyższej sprawy, a także nieustanne staranie ks. prałata Jana Bagińskiego, poparte następnie przychylnie przez miejscowe władze administracyjne. Wreszcie na przejęcie wspomnianej nieruchomości od siostry Józefy Uszkowskiej Parafia otrzymała zezwolenie decyzją Urzędu Wojewódzkiego w Opolu z dn. 8 czerwca 1981 r., nr: 8227/2/81, która następnie została przepisana w Państwowym Biurze Notarialnym w Kluczborku dla mającego budować się kościoła aktem notarialnym nr: A – 589/81 z dn. 20 czerwca 1981 r. W okresie, kiedy załatwiane były formalności przejęcia ziemi pod budowę kościoła od siostry Józefy Uszkowskiej, tym razem ks. Jan Bagiński wystąpił z pismem z dn. 27 kwietnia 1981 r. do Urzędu Miasta i Gminy w Kluczborku w sprawie wydania informacji o terenie przeznaczonym pod budowę nowego kościoła i obiektów towarzyszących kościołowi. Pismo zaopiniowano pozytywnie w Urzędzie Miasta i Gminy i wysłano do dalszego załatwiania do Wojewódzkiego Biura Planowania Przestrzennego w Opolu. Niestety, ociągano się z załatwienie tej sprawy. Dopiero któraś z kolei interwencja ks. prałata Jana Bagińskiego pismem z dn. 20 sierpnia 1981 r. dała odpowiedni rezultat, o czym świadczy odpowiedź Wojewódzkiego Biura Panowania Przestrzennego z dn. 31 sierpnia 1981 r. nr: WBPP – R/603162/81.
Przeszło siedem lat trwały starania u władz państwowych o zezwolenie na budowę kościoła w nowo powstającej dzielnicy Kluczborka, rozpoczęte przez ks. Dziekana Zygmunta Curzydło, a kontynuowane nadal przez jego następcę ks. Prałata Jana Bagińskiego. Były one wspierane delegacjami wiernych, które usiłowały u władz wyprosić to zezwolenie. W petycji do ówczesnego rządu zebrano trzy tysiące podpisów, niestety bez rezultatu. Kuria Biskupia również każdorazowo występując do władz wojewódzkich z listą o potrzebie budowy kościołów wykazywała potrzebę budowy kościoła w Kluczborku. Wreszcie w okresie odnowy o zezwolenie to wystąpili robotnicy „FAMAKU” i PKP Kluczbork zrzeszeni w NSZZ „Solidarność” i upragnione przez wiernych zezwolenie na tę budowę wydał wojewoda opolski Tadeusz Musiali decyzją z dn. 6 kwietnia 1981 r., nr: WZ – 8381/2/81. Kiedy ks. Prałat Jan Bagiński ogłosił z ambony tę wiadomość w Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego wielu wiernych płakało z radości. 17 czerwca 1981 r. Parafia w Kluczborku zwróciła się do Urzędu Wojewódzkiego w Opolu w sprawie przekwalifikowania posiadanych już gruntów rolnych na cele nierolnicze, które miałyby być wydzielone pod budowę kościoła. Wystąpienie to zostało pozytywnie zaopiniowane przez Urząd Miasta i Gminy w Kluczborku pismem z dn. 5 października 1981 r nr: GT – AB – 8332/6/81 i Wojewódzkie Biuro Panowania Przestrzennego w Opolu pismem nr WBPP/R/600/II/16281 z dnia 9 listopada 1981 r. Na tej podstawie wojewoda opolski wydał decyzję (bez daty) nr: P.8.PGBKL – 48/81 zezwalającą wydzielenie ziemi na cele nierolnicze 118 ha – pod budową kościoła w Kluczborku. W rok później Urząd Miasta i Giny w Kluczborku wydal decyzję nr: GT – AB – 83815082 z dnia 25 sierpnia 1982 r. pozwalającą na budowę kościoła wraz z obiektami towarzyszącymi na terenie położony przy ulicy XXX - lecia PRL w Kluczborku.

wstecz