Najbardziej skondensowanym miejscem Kościoła jest żywa, gorąca rzeczywistość parafialna – tam, gdzie ludzie są wcieleni w Chrystusa, gdzie dokonuje się ciągła nadprzyrodzona inkorporacja wspólnoty parafian w Niego, w Tajemnice Mistycznego Ciała. Z Bożego planu Zbawienia bierze początek ugruntowana przez Chrystusa wspólnota wspólnot, będąca miejscem spotkania ludzi z Bogiem oraz między sobą. Dzięki biskupiemu posłaniu Kościoła diecezjalnego, owo nadprzyrodzone zespolenie staje się wydarzeniem w parafii – wśród konkretnych ludzi, w okolicznościach miejsca i czasu.
Papież Jan XXIII lubił nazywać parafię „źródłem tryskającym pośrodku osady, do którego wszyscy mieszkańcy przychodzą ugasić pragnienie”. Jego następca na Stolicy Piotrowej, Paweł VI uczył, „że ta pradawna i czcigodna struktura, jaką jest parafia, spełnia niezastąpioną i wielce aktualną misję”. Natomiast nasz umiłowany Ojciec Święty, Sługa Boży Jan Paweł II, w którego Pontyfikat jest niejako wpisana historia naszej Parafii, napisał: „Parafia jest uprzywilejowanym miejscem dawania świadectwa miłości, stanowi najdogodniejszy teren jej praktykowania”.
W tym roku (2007 r.) obchodzimy Jubileusz XX- lecia naszej „wspólnoty wspólnot” Parafii pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kluczborku.
Ta rocznica skłania do refleksji i zastanowienia się nad dziełem budowy kościoła i parafii. Dziękujemy Panu Bogu, którego łaskawa Opatrzność przewidziała ten Dom Boży i stał się realnością w czasach systemu komunistycznego. Jest to okazja do pewnego podsumowania, tego, co wydarzyło się przez te lata. Jest to również moment, aby przedstawić wielką pracę tych wszystkich, którzy budowali nasz kościół w wymiarze duchowym i materialnym, a zarazem podziękować im za wszelkie dobro tutaj uczynione. Porównując czas istnienia naszej świątyni, do dziejów innych wiekowych kościołów jawi się on jako chwilka na arenie czasu. Jednakże, nie sposób zliczyć łask i błogosławieństw Bożych, które wypłynęły w tym czasie z tego miejsca do serc kluczborczan.
Dlatego też, aby upamiętnić to wszystko, została wydana książka o naszej świątyni, ze znaczącym tytułem: „Tam gdzie ludzie współpracują z Łaską Bożą…” wydana przez wydawnictwo i drukarnię ANTYKWA. Pozycja ta, ma za zadanie przybliżyć i przypomnieć wszystkim historię budowy i powstania świątyni oraz parafii, które wielu są mało znane. Ma również pokazać to, co dzieje się obecnie, czym żyje kluczborska Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ma być pomocna w przekazywaniu wiedzy o historii kościoła, tradycji religijnej i wiary przyszłym pokoleniom. Jest wreszcie hołdem dla tych wszystkich, którzy w pocie czoła od podstaw budowali własnymi rękami tę świątynię. Bo przecież, jak pisze jeden z KUL-owskich profesorów Piotr Jaroszyński „Jednym z najcenniejszych skarbów, jakie człowiek posiada, jest zdolność zapamiętywania. Bez pamięci nasze życie jako życie ludzkie w ogóle nie mogłoby się rozwinąć (…)”.
Monografia ta składa się z trzech rozdziałów.
Pierwszy rozdział odnosi się do budowy naszej świątyni w wymiarze materialnym. Jest to próba pokazania wielkiej determinacji kluczborczan, w to, aby ten Kościół powstał i był piękny. Co, jak się okazało udało się w zupełności.
W drugim rozdziale starano się uchwycić to wszystko, co składa się na życie duchowe Parafii. Sylwetki ludzi posługujących w tym czasie: kapłanów, sióstr zakonnych, ludzi świeckich. Szeroko przedstawione są grupy parafialne, które jak kwiaty oplatają nasz Kościół tętniący wciąż życiem liturgicznym.
Na treść trzeciego rozdziału złożyły się osobiste relacje parafian. Zawarte w nim świadectwa, emocje, odczucia dają nam pewną wizję tego, jak bardzo nasi parafianie pragnęli powstania Kościoła, jak go budowali i jacy są z niego dumni.
Do tej pory nie było jeszcze tak obszernej monografii naszej Parafii. Wiele wiadomości i dokumentów można znaleźć w pracach ks. prof. Mieczysława Koguta, m.in. w „Historii Kościoła Katolickiego w Kluczborku w latach 1945-1998”, Zeszytach Historycznych. Pisząc tę pracę korzystano również z Kroniki Parafialnej i Kroniki Caritas. Najwięcej informacji zostało zaczerpniętych z rozmów z Ks. Proboszczem Franciszkiem Drendą, który jako budowniczy i proboszcz, od początku trwania parafii, żyje tym na co dzień.
W tym miejscu pragnę podziękować współautorowi Ks. Proboszczowi Franciszkowi za pracę, którą włożył i bezcenne informacje. A przede wszystkim za wielkie zainteresowanie i życzliwość w trakcie powstawania tej książki.
Dziękuję również wszystkim, którzy przyczynili się w jakikolwiek sposób, aby ta pozycja powstała; w szczególny sposób dziękuję Pani Ricie Ciupke, Panu Bolesławowi Szymczynie, Panu Stanisławowi Szajdzie, Pani Violettcie Radwańskiej i Pani Bożenie Dąbrowskiej. A moim kochanym Paniom z Klubu Seniora za to, że się tak wytrwale modliły, aby ta książka powstała.

Joanna Kozioł

wstecz