Kult Maryi jako Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski wyróżnia Kościół katolicki spośród innych wyznań chrześcijańskich w Polsce.
Kult ma charakter ogólny i występuje w Polsce oraz w polskich parafiach przy skupiskach Polonii.
Tytuł NMP Królowej Polski ma dla polskich katolików szczególne znaczenie.
Mówi on o obecności NMP w historii polskiego narodu.
Jan Długosz nazwał Maryję Panią świata i naszą.
Tytuł Matki Bożej jako Królowej Polski sięga drugiej połowy XIV wieku.
Wtedy to Grzegorz z Sambora po raz pierwszy nazywa Maryję Królową Polski i Polaków.
1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej król Jan Kazimierz w sposób oficjalny ślubował: Ciebie za patronkę moją i za królowę państw moich dzisiaj obieram.
W trzechsetną rocznicę ślubów Jana Kazimierza episkopat Polski z inicjatywy więzionego prymasa Stefana Wyszyńskiego dokonał ponownego zawierzenia całego kraju Maryi i odnowienia ślubów królewskich.
26 sierpnia 1956 roku ok. miliona wiernych na Jasnej Górze złożyło Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego.
Według katolików, uznać Maryję za Królową oznacza przede wszystkim żyć na jej wzór. Jest w tym wezwania do kształtowania autentycznej miłości do ojczyzny, która przejawia się w prawym sumieniu, rzetelnym wypełnianiu obowiązków swego stanu, w miłości Boga i bliźniego.

Chrystus Dobry Pasterz - w ikonografii chrześcijańskiej jedno z najstarszych przedstawień Jezusa Chrystusa.
Początkowo Dobrego Pasterza ukazywano jako młodzieńca bez brody niosącego owcę na ramionach. Przedstawienie to nawiązuje do znanych ze sztuki klasycznej wyobrażeń Hermesa.
Z czasem postać Chrystusa otrzymała dzisiejszą twarz z brodą. Dodano również atrybuty: płaszcz, laskę, torbę, niekiedy również flet i naczynie z mlekiem.
Z pierwotnego przedstawienia poza owcą lub owcami pozostała również tunika bez rękawów.
W Kościele katolickim IV niedziela wielkanocna obchodzona jest jako Niedziela Dobrego Pasterza - dzień szczególnej modlitwy o powołania kapłańskie i zakonne.